HÜZNE BULAŞMIŞ KIRGINLIKLAR

        Kırgınlıklar elbette dile getirilmez getirilse dilde acı bir tat bırakır konuştuğunda çıkar acısı sustuğunda içinde kalır yarası. Kimi susmayı yeğler yarasıyla kavrulur durur kimi konuşmayı yeğler karşısındakini yerle bir eder.
       Oldum olası korkmuşumdur kırgınlığını öfkesine kalb edenlerden çünkü ağırdır yaraları söyleyeceklerine sirayet eder,sözcüklerini sivri yapar içinde kavrulanlar.Bu durumda çok ağır yaralanır birisi ya kendisine kızar yaralı olan kendini öldürürcesine ya da karşısındakine, karşısındakini yaralamak istercesine ama aslında her halükarda kaybederler söyleyende kaybeder dinleyende. Göremezler bunu bir daha asla yan yana gelemezler...
       Tüm bunların dışında bir kişi daha vardır ki ne kırgınlığını öfkesine çevirir ne de tamamen içine atar ne kavrulur yarasıyla ne de sevinir kırgınlığıyla.
"Hüzne bulaşmış kırgınlığı" olan insan asla içine atamaz belki atmak ister fakat gözleri,sözleri davranışları buna izin vermez dışa da vurmak istemez belki ama içinde de bu haleti ruhuye ile yaşayamaz bu araf onu bir hayli yıpratır durur. Sadece gözlerinden süzülür hüzünleri sadece sözlerinden çıkar kırgınlıkları,sevdiklerini kırmamak için kırılırlar onlar için yaşarlar ama hüznün pençesinden de kurtulamazlar.Hüzünleri yaralar üzülmeyi hak etmeyen insanları bir de kırgınlık hüzne bulaştı mı yaşaması da dayanılmaz olur sabretmesi de çok uzun sürer kırgınlıkları zamanı ele geçirir hüzünleri her saniye her salise üzülmeden duramazlar ve bir bekleyiş zuhur eder bundan sonra önce hüzünden kurtulmayı bekler kırgınlıkları sonra tek başına kalmayı "Ancak yalnız kaldı mı ölür kırgınlıklar" düşüncesiyle sabrederler zamandan münezzeh yaşarlar.Hakimi değildirler zamanın o vakit. Ellerinden bir şey gelmez beklemenin en koyu rengini yaşarlar. Ancak bilmezler ki
 bu bekleyiş bir bitişin sonuna doğru koşmakta olabilir tertemiz bir aydınlığın başlangıcında yüzmekte..

YALNIZLIĞA DAİR..

YALNIZLIK deyince hiç kimse sukût etmez tutamazlar kendilerini çünkü herkesin menfi bir yalnızlığı var içinde. Anlatılmayı bekleyen pas tutmuş yalnızlıkları...
Kimisi bu yalnızlıkla hayatına devam eder kimseye sezdirmeden sadece kendi nefsinde yaşar belki etrafa gülücük saçarlar neşe saçarlar lakin çevrelerindeki bu insanlar gidince işte o zaman engelleyemezler yalnızlıklarını gülemezler neşeli davranamazlar izin vermez buna yalnızlıkları YALNIZCA YALNIZIN olurlar o vakit,tüm benlikleri yalnızlıkla dolar kaçamazlar...
Kimisi de vardır ki yalnızlığını paylaşır, paylaştıkça yalnızlaşır sanır düstur edinmişlerdir kendilerine bunu vazgeçemezler ama bilmezler ki yalnızlık paylaşılmaz paylaşacak insanlar bulduklarında yalnızlıkları nihayete erer bilmezler Özdemir Asaf'ın da dediği gibi "Yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılsa yalnızlık olmaz..."
    Peki yalnızlık bir seçim sonucu mudur? tartışmaya açık bir konu olduğu su götürmez bir gerçek
fakat şahsı düşüncem yalnızlık bir seçim olamaz ansızın düşüverirsin içine ne olduğunu anlamadan  yalnız kalmışsın geçenlerde söylediğim bir söz gibi "Yalnızlık destursuz çalar kapıyı.."
Sormadan giriverir bir bakmışsın iliklerine kadar yalnız kalmışsın..